Շունը ոտքը ջարդում է, կանտվին ասում է․
-Կատու՛ ջան, կօգնես հասնեմ նախաճաշիս, շա՜տ սոված եմ։
-Ա՛յ շուն, – պատասխանում է կատուն, – բա չե՞ս հիշում, որ ես շատ սոված էի, դու իմ նախաճաշը խլեցիր, կերար, բա ինչու՞ ես հիմա քեզ օգնեմ։
-Բայց ես․․․
-Ոչ մի բայց, ինքդ ոնց ուզում ես հասիր նախաճաշիդ, ես քեզ չեմ օգնելու, – ասում է կատուն ու հեռանում։
Հեղինակ՝ Նռանե Անտոնյան